Acil eve gel !

Bölüm 11 Korku kapanı

Soğuk bir İstanbul akşamında, Cafer abiden gelen mesajın ardından içimde büyüyen sıkıntıyla onun evine gitmeye karar verdim. Mesaj kısa ve netti: “Acil eve gel.” Bu iki kelime zihnimde yankılanıyor, düşüncelerime ağır bir gölge gibi çöküyordu. Zili uzun uzun çaldım. Cevap yok. İçimdeki sıkıntı daha da derinleşti.

“Kim bilebilir ki bir gün bir mesaj ile hayatınız değişenilir”

Apartman kapısını açıp ağır adımlarla üçüncü kata doğru çıkmaya başladım. Merdivenleri tırmanırken her adımda içimdeki huzursuzluk büyüyordu. Apartmanın ışıkları bir anda kapandı, karanlık beni sardı. Kalbim hızlandı, nefes alışlarım derinleşti. Sanki o karanlık, beni içine çekiyordu. Bir an durup etrafı dinledim. Sessizlik… Bu sessizlik her şeyden daha korkutucuydu. Sonra ışıklar tekrar açıldı, ben de adımlarımı hızlandırdım.

Cafer abinin kapısına vardığımda, kapı aralıktı. Normalde kapıyı her zaman kilitlerdi. İçeriye bir göz attım ama ne bir ses ne bir hareket… Her zamanki sıcak karşılaması yoktu, o neşeli adam ortada görünmüyordu. İçimde bir ürpertiyle kapıyı yavaşça açtım. Gıcırdayan kapının sesi apartman boşluğunda yankılandı, kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Kendimi bir anda bir korku filminin başrolünde hissetmeye başladım. Koridora adım attım, her şey o kadar sessizdi ki kendi nefes alışlarım bile yankılanıyordu. Oturma odasının köşesinden sızan loş ışık, yalnızca odayı değil, içimdeki karanlığı da körüklüyordu.

Birden ışıklar açıldı ve Cafer abi büyük bir kahkahayla mutfaktan çıktı. Neşeliydi, elinde bir anahtarlık sallıyordu. Şaşkınlık içinde, ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Kalbim hâlâ hızla atıyordu, zihnimdeki soru işaretleri daha çözülmeden Cafer abi sevinçle yeni aldığı motorun anahtarını gösterdi. O an her şey netleşti. Meğerse bana bir sürpriz yapmak istemiş, mutfaktayken çayın altını kapatıyormuş, bu yüzden kapıda yokmuş.

Ben ise kapıda gördüğüm boşluk ve sessizlik yüzünden aklımdan neler geçirmiş, ne senaryolar kurmuştum! O karanlık anlarda kendimi bir korku filminin kahramanı sanmışken, hayatın sıradan bir figüranı olduğumu ancak şimdi fark ediyordum…

Hadi eyvallah…