Oyuncak

 

“Her oyuncağın bir kaderi vardır”

Oyuncak…

Her oyuncağın kaderidir.

Bir gün, tozlu bir köşeye atılmak.

Kiminin kopmuştur kolu bacağı,

Kiminin geride kalmıştır kırık kalp acıları.

Oysa ne güzel başlamıştı her şey.

Mutluyduk seninle oyunlar oynarken.

Hani beni herkesten kıskanıyordun.

Hani kimseyle paylaşmıyordun.

Hani geceleri baş ucundan bile ayırmıyordun.

Şimdi tozlanmış çatı katında eski bir sandık içinde unuttun beni.

Yoksa sahiden de unuttun mu beni?

Tek oyuncağın benim sanıyordum,

Meğer benden öncekilerde buradaymış.

Onlara baktıkça, nasıl bu kadar ucuz kurtuldum elinden, 

Nasıl kurtulabildim diye hayret ediyorum.

Ya çok sevdin.

Ya hiç sevmedin beni…

Şiir: Naim Güner